Afgelopen mei vond het Eurovisie Songfestival plaats in Tel Aviv.
Net als 4,5 miljoen andere Nederlanders heb ik zaterdagavond naar de, tot het laatst toe zeer spannende, finale van het Eurovisiesongfestival gekeken. Als muziekliefhebber zat ik vanaf 21.00 uur op de bank, en hield ik een lijstje bij van de vertolkte liedjes, met als categorieën zeer goed, goed, ruim voldoende, voldoende en onvoldoende. De meeste van mijn vinkjes gingen daarbij overigens naar de laatste twee categorieën en dan was ik nog mild gestemd. De ‘zeer goed’ gaf ik aan het prachtige lied Arcade van Duncan Laurence .
In de periode naar het songfestival toe werd al snel duidelijk dat Duncan favoriet was en kans kon maken om winnaar te worden. De verwachtingen lagen dus hoog. En juist met verwachtingen moet je om kunnen gaan. Net als dat je als kind moet kunnen omgaan met de verwachtingen van je ouders om een studie of opleiding te volgen omdat je daarmee je geld kunt verdienen. Of dat men verwacht dat je in de voetsporen van je ouders treedt en hun bedrijf zal overnemen. Of dat je een carrière stap zet omdat je daarmee meer aanzien hebt.
Als loopbaanadviseur maak ik soms mee dat iemand vastloopt omdat het niet meer lukt om aan al die verwachtingen van anderen te voldoen. Met een beetje geluk weet iemand wel waar hij of zij happy van wordt. Maar het komt ook voor dat een eigen droom volledig verdrongen is. Een goede loopbaanadviseur kan je begeleiden, zodat je meer zicht krijgt op energiegevers, en zo weer een toekomstperspectief krijgt.
Duncan kon heel goed omgaan met al die verwachtingen. Zijn eigen missie: muziek staat op nummer 1 zorgde ervoor dat hij zich niet liet beïnvloeden door de druk die al die verwachtingen met zich meebracht. Hij was omringd door mensen die hij vertrouwde en die hem hielpen met focussen op wat hij in Tel Aviv ging doen: een mooi lied vertolken. Het resultaat is bekend: ‘Duncan’ heeft gewonnen!